Ya İntihar Bir Mucizeyse? [YunoKen]

İçine atıyordu oğlan.
Sürekli içine atıyordu.
Elinden bir şey gelmiyordu ki.
Kız gidiyordu.
Geriye yalnızca dayanılması güç acıları hatıra olarak bırakarak...

Oğlan ağladı.
İçine ağladı.
Sürekli ağladı.
Gri bir tekne, onun yeşil denizinden tüm umutlarını sömürünceye dek.
Kalbi, ağlamaktan yorulduğund,
Saat biri vurmuştu.

Oğlan, kendini kendine anlatamazken...
Yalnız kısacık güz vakti,
Koca saatin çanı yankılanmazken kulağında oğlanın.
Ağaçlar yapraklarla ağlamazken.

Tekne artık gitmişti.
Ölü umutları yolcu kabul ederek.
Ve geldiği gibi gitti.
Denizin yeşiline bürünerek.

Şimdi denizde belirsiz bir sükûnet mevcuttu.
Bir daha asla olmayacak,
Yanacaktı deniz.
Rengini bile unuttu.

Efsun, sonbaharın sıcağı,
Gecenin yağmuru,
Göz yaşları...

Ve, işte masal bitti.