Gözlerinden Öpüyorum

Ufakken hepimiz büyümek için can atan çocuklardık, büyüklerimiz bize "yetişkin olduğun zaman keşke ufak olsam." diye düşüneceksin dediklerinde hiç inanmazdık.
Sahi neden büyümek istiyoruz çocukken hepimiz? Canımızın nasıl acıyacağını öğrenmek için mi?
Çocukken tek acımız dizimizin kanamaydı.
Annemiz öpünce geçen acılardandı hepsi ben çocuk kalmayı yeğlerdim oysaki şuanda.
Büyüdüğümüzde ise kalbimizin kanamasını durduramaz olduk.
Anne şimdi de öpsene yaramdan. Kabuk bağlayacağını ve sonrada kendiliğinden iyileşeceğini söyle bana anne tekrardan. Beni buna inandır anne çünkü senin söylediğin her şey doğrudur.
Ben kendi yaralarımı saramıyorum. Hiçbir ilaç senin öpünce geçen yaralarıma benzemiyor çünkü.

İçimde bir rüzgar esse ortalığı ayağa kaldırırdım.
Şimdi fırtınalar kopuyor tek bir söz bile etmiyorum.