Eşini çok seven bir kadın birden ilgiden ve sevgiden yoksun kaldığını hisseder. Kocasının aşkını yaşatmak, tekrar eski mutlu günlere dönmek ister ve tarihi bir karar alır. Aldatmak değil, bir anlığına, bir günlüğüne mevcut ilişkiden çıkıp nefeslenmek... Başka insanlarla başka yaşamlara dahil olmak, sonra da eski hayata dönmek. Tam anlamıyla bir kaçamak, hem de küçük, küçücük... Sizlere yaşadığım küçük kaçamakları anlatacağım. Ve sonunda kaçamağın bana neler yaşattığını da okuyacaksınız. Ve bir evlilik nasıl bir "Açık İlişki"ye dönüşür şahit olacaksınız.

"Pamir.." İniltiyle karışık sesim, hazzını artırırken , dişleri tenimle birleşti.. Hafif bir baskınlıkla bıraktığı öpüşle hırıltılı bir fısıltı yayıldı kulaklarımın yamacına. "Karımı istiyorum, bunda yanlış hiç bir şey yok, bu günü teninde kutlamak istiyorum." dedi. Sarf ettiği sözler ruhumda garip bir telaşa neden olurken , hissettiğim arzu yanaklarımın deli gibi yanmasına sebep oluyordu, onun karısıydım. Bana dokunmak en tabi hakkıydı, ve onu böyle arzulamakta benim hakkımdı, bunda utanacak hiç bir şey yok, onu arzulamamda yanlış hiç bir duygu yok. "Artık kaçmak yok... Benimsin Hicran ve kendimi sana katmama sadece saliseler kaldı.." karanlık sesiyle beni bir bilinmezliğe itiyordu.. O bilinmezliğe çekilmek istiyordum, üstelik tüm benliğimle ama şimdi mi.. burada ? Olacak iş değildi... "Babam duyacak.." diyebildim sadece, sanki başka bir aksilik yokmuş gibi.. Kendi odamda, patronuma teslim oluyordum ve düşündüğüm tek şey , babamın içeri girme ihtimaliydi.. "Babana evlendiğimizi söylemenin en kolay yolu olur..." dedi tıslama ile.. ///♠/// Sana bakınca; inanmadığı bir dinin tüm günahlarını işlemek istiyor insan ve sonra, sana bakınca; tanrıya bir başka inanıyor ..

Bozkırın tazecik fidanıydı onlar... Kök saldıkça fidanlar, tutundukça toprağa güçleşti birer ağaç dalları oluverdiler. Güneş açtıkça, yağmur yağdıkça bahar geldi. O köklenen ağaç dallarında çiçekler açmaya başladı. Bozkırın çiçekleri... ~ Sarıhisar kasabasının yiğit delikanlılarından muallim Cihangir en yakın arkadaşı Levent'in bacısı Aybüke'ye karşı beslediği hislerinin sevda olduğunu anımsayamadan kendine konduramadan, bir başkasıyla nişanlanır onun yüzüğünü parmağında taşımaya başlar parmağında ki söz başka, yüreğinde ki söz bambaşkadır. Yürek yangının ortasında kalan dalların hikayesi tam da çiçeklerin açmasıyla başlar. ~ "Ey yârim, yârenim, yağmur kuşum, derinlikli destanım, yüreğimin gürlüğü, güneşim, ayım, bağım bahçem, bostanım, gönlümün ve ahiretimin yegâne sahibi...Aykızım"

Abi kitapları kıtlığı çekiyorsanız doğru yerdesiniz. Sizden istediğim ana karakter olan kız ile empati kurmanız. Babasına olan düşkünlüğünü anlamanız. Bu kitapta önyargılı abiler yok, karışan bebekler yok. Alışılmış klasik abilerim hikayesi değildir. Dikkat! Bu kitabı okurken neden benim abim yok diye dert yanabilirsiniz :) "Onu istemiyorum." Nefret dolu bakışları bendeyken babamdan uzaklaştı. "Benim kızım değil o!" dedi ve üstüme atılmak için hamle yaptı. Fevri bir hareketle geriye kaçarken hemşirelerden biri annemin koluna enjektör sapladı. Sakinleştirici olduğunu tahmin ettiğim sıvı bedenine girdi, hareketleri yavaşça kesilirken hala sayıklıyordu. "Gerçekleri söyle ona Yılmaz." dedi uykuya dalmadan hemen önce. "Öz ailesini bulsun." Beni bitirecek kelimeler dudaklarından döküldü. Annem odaya alınırken babam da peşinden gitti. Bedenim titredi, vücudumu soğukluk kapladı. Bir insan narkozluyken asla yalan söyleyemezdi. Başlangıç: 12 Haziran 2022

İnsan her yara aldığında daha çabuk iyileşir mi gerçekten? Yoksa o yaralar zamanla sadece daha derine mi işler? Acı, yalnızlık ve bitmek bilmeyen karanlık... Bunlar büyürken bana eşlik eden tek duygulardı. Çocukluğum onların nefretin gölgesinde sessizce kayboldu.Sevilmenin ne olduğunu bilmeden, ağır bir sessizlik içinde geçti. Büyüdüğümde yanımda yalnızca alıştığım o soğuk boşluk vardı. Yaralar birikti, izler derinleşti. Hepsi bir şekilde geçti ya da geçmedi. Şimdi geriye ne kaldı bilmiyorum; sadece bir boşluk, sessiz ve sonu olmayan bir boşluk...

"Benimle evleneceksen bu gerçek bir evlilik olmayacak.Tenin tenime değmeyecek Neva, bunu da böyle bil." Güldüm, gün gelecekti kendisi dokunmak isteyecekti tenime, işte o zaman görecektik.

Asker yareni olmak en son istediğim şeyken şimdilerde ettiğim tek duam oldu.

16 yaşında deli dolu kızımız hiç beklemediği anda ailesinin yalan olduğunu sıradan bir İstanbul kızıyken, Trabzonlu TÜFEKÇİ aşiretinin tek kız çocuğu ve torunu olduğunu öğrendi. TÜFEKÇİ aşireti Aden'in hayatına girebilecek mi? Aden abileri ve kardeşiyle neler yaşayacak? TÜFEKÇİ beyleri bi anda hayatlarına giren kardeşleriyle bocalayacaklar belki ama hepsi aden sayesinde değişip abi olmak ne demek tadacaklar. 05/05/25 Klasik bir kurgu olsada, çalınma gibi bir durumda yasal işlem başlatılacaktır. Hepimiz emek harcıyoruz lütfen birbirimize saygı duyalım !!

Telefonu elime alıp yine duaları okumaya başlayacağım an kapının kapalı olduğu hâlde asker uniformasında birinin odaya girmesiyle uzandığım yerden kalkıp, gözlerimi kapatıp bildiğim duaları okumaya başladım. Asker botlarının çıkardığı sert seslerin durmasıyla kalbim göğüs kafesinden çıkacak kadar atmaya başladı. "Gözlerini aç..." Demesiyle kapattığım gözlerimi daha da sıkmaya başladım. Sesli şekilde okumaya başladığım dualar bitince "Ben cin değilim. Korkma benden. Sana asla zarar vermem." Demesiyle gözlerimi onun yüzüne bakmadan aralayıp ilk önce ayaklarına baktım. Ters değillerdi! Gözlerimi yavaş yavaş bedeninden yüzüne çıkardığımda genç bir erkekle rastladım. Göğsüne yakın bir yerde kan olması gözümden kaçmamıştı. Üzerinde asker forması ve bordo beresi olduğundan bordo bereli olduğunu anladım. Yüzüne dikkatle baktığımda kısa saçları ve temiz yüzünün ona ne kadar yakıştığını düşündüm. "Korkma, sana zarar vermem küçük kız. İçin rahat olsun, rahat uyu." Dedikten sonra arkasını dönüp gittiği an yok oldu.

Ateş iyi de külü olmasa.) Kan akmak için dolaştı. Toprak kabul etmek için bağır açtı. Gök acıyı paylaşmak için ağladı. Etrafta oluk oluk akan kanlar yerlerde büyük küçük yatan ölü bedenler. Töre belliydi. Kanun belliydi. Küçük kız eli ayağına bulaşan kanlarla daha çok ağladı. Daha aklı ermese de kaybettiği ailesine ağladı. Ona doğru uzanan kollar ile baktı adamın yüzüne. Üç yaş çok küçük bir yaştı ne katliamı, nede ailesine bunu yapanı hatırlaması için.. Hayat.. İsmi gibi hayatı yaşıyordu. Beş harfin ağır yükünü kalbinde taşıyordu bilmeden.