𝐌𝐲 𝐤𝐢𝐝𝐧𝐚𝐩𝐩𝐞𝐫𝐬 𝐅𝐚𝐯𝐨𝐫𝐢𝐭𝐞 𝐆𝐚𝐦𝐞

"Μην με αγγίζεις! Φύγε μακριά μου, δεν παίζω άλλο!"

"Μην με δοκιμάζεις μικρή, η ίσως χρειάζεσαι υπενθυμίσει." Απλώνει το χέρι του και το σέρνει αργά στο πόδι μου "Το κορμί σου, έχει ξεχάσει;"

Χαμογελάει ευχαριστημένος με την σιωπή μου. "Να το ξανά πω; Παίξε" Διατάζει καθώς με κοιτάζει επίμονα. Νιωθω το βλέμμα του να διαπερνά κάθε ασπίδα που με τόσο κόπο έχω χτίσει, παίζει μαζί μου.

"Όχι". Εκπνέω έντονα και νιώθω τους πνεύμονες μου να κλείνουν.
"Θα με τιμωρήσεις πάλι;" Ρωτάω ενώ το πρώτο κύμα ρηγους αγκαλιάζει το κάτω χείλος μου.

Σηκώνεται αργά και με πλησιάζει σαν αρπακτικό που γεύεται είδη τη λεία του. Η διορατικότητα μου με εγκαταλείπει και το σώμα μου παγώνει. Η σκέψη που κυριαρχεί είναι μια, όχι πάλι, όχι. Πάλι.