KARANLIĞA YÜZ TUTMUŞ RUHLAR

Nefesi tükenmiş bir kadındı o, kalbini avuçlarına teslim ettiği adam bir çok kez kanatmıştı avuçlarında ki ritmi bozuk kalbi.

Sonrasında kaçmak istemişti kefenini çoktan giymiş ruhundan bir çok kez kaçmaya çalışmıştı ama nafileydi, o çoktan denize bakan bir yamaçtan kendini aşağı atmışken içinde ki kız çocuğu nefes alsın diye ruhunu parçalamıştı.

Acı gerçekler peşini bırakmamış karanlık bileklerini zincir gibi esaret etmişti.
Geceye karışan hıçkırıklarını duyan tek bir adam vardı artık , onuda kabullenecek miydi?

Kalbini kanatan umut kırıntıları avuçlarında nefes alırken onları bir hiçe sürgün edebilecek miydi?

Onlar beyaz olamayacak kadar kirli siyah olamayacak kadar hiçtiler peki birbirini tamamlayan iki yapboz parçası bir resmi oluşturabilecek miydi?

Ölü bir adamın kalbine sığınmak ne kadar sağlıklıydı ki elleri düşmekten, kanamaktan nasır tutmuşken adam o eli tutup saracak güce sahip değildi.

Tüm yaşananlar bittiğinde hala gülümsemeye güçleri kalmayacaktı, onlar olan depremin viran şehirleri olacaktı kalpleri çığlık çığlığa veryansın ederken gökyüzünde ki son yıldız yanıp kül olana kadar birbirlerini perestiş edeceklerdi.

"Belki bu acıyı yarın hissetmem " diye fısıldadı kadın ızdıraplı sesiyle adam güç verircesine ellerini tuttu kalbinden sakındığı kadının ve kulağına doğru sarf etti kelimeleri "gerçek mutluluğa son bir gece kaldı " o da inanmıyordu lakin kadının kefen giymiş ruhuna son bir nefes olsun istiyordu.