Kaybolmuş RUH : (kızıl Şeytan)

" Lütfen..." Gecenin zifiri karanlığında yayılan yararsız yakarışlarım git gide anlaşabilirliğini yitiriyor, çaresizliğimin sınırı had safhaya ulaşıyordu.

"Lütfen, eğer böyle bir şeyi yaparsan ikimizde zarar görürüz! Bunu biliyorsun."

Karşımdaki adam tek bir devinim göstermeksizin, geceyi bile zan altında bırakan kömür karası hareleriyle, bedenimin her ayrıntısını tarıyordu.Göz çukurlarında günah işlemek için can atan zebanileri kolaylıkla görebiliyordum.

"Neden? Yoksa buna dayanacak kadar güçlü değil misin?"

Dakikalardır sürdürdüğü sükunetini bozguna uğratırken, soğuktan kızarmış dudaklarından dökülen soruyla, zihnimdeki bütün cümlelerin bin parçaya ayrılarak geceye dağılmasına şahit olmuştum.

"H-ha-yır, sadece..."

Kahretsin! Onun karşısında güçlü durmam gerekirdi fakat biraz sonra yapacaklarını kestirememem daha fazla korkmamdan başka hiçbir halta yaramıyordu.

"Sadece ne kızıl şeytan?"

Kulaklarımı çınlatan sarf ettiği son iki kelime boğazıma kanlı bir düğüm atarken, zaten kesik kesik çıkan nefesimin titrediğini hissettim.

"Sadece, Aptal bir beden uğruna harcanamam! Bunu benden isteyemezsin!"

Haddinden fazla yüksek çıkan sesim karşısında tek kaşı kalkarken, hızla bir kaç adım attı ve aramızdaki mesafeyi yok denecek kadar aza indirdi.

"Peki ya o bedenin tek umudu yelnızca senisen? Unutma kızıl şeytan! evrenin tüm karanlığını tek bir mum ışığı bile köreltemez. O yüzden gücüne güvenmen yersiz."

Katran karası sözleriyle damarlarımdaki kanımın ağır ağır çekildiğini hissettim. Oysa verdiği bu peşin hükmün ilerde doğuracağı akibeti kestirememesi felaketin izlenimiydi. Bunu seçebiliyordum.