Ako si Dominic Vlad. Isa akong ordinaryong Junior High School Student na may simple, normal, at masayang buhay: naglalaro ng computer games kasama ang barkada, tumutugtog ng gitara, kumakain, natutulog, bonding with my family, at nag-aaral ng computer languages kapag wala akong masyadong ginagawa. Yan lang madalas ginagawa ko ng paulit-ulit. Ngunit sa pagtungtong ko ng Grade 10 ay nag-iba ang aking routine. Maraming nangyaring hindi ko inasahan sa aking huling taon sa Junior High.
Dahil kaya ito sa isang taong weirdo, may kakaibang hitsura, mukhang mangkukulam, di-karaniwan, at may buhaghag at wavy na buhok?
A/N:
DO NOT PLAGIARIZE!
Ang kuwentong ito ay produkto ng imahinasyon lamang. Ano mang pagkakahalintulad sa pangalan, lugar, at pangyayari ay aksidente lamang at hindi sinasadya.
Ito po ang unang story na isinulat ko sa Wattpad, kaya pasensya na (in advance) sa mga typo errors, grammatical errors, at iba pang errors na makita nyo. Sana ay suportahan po ninyo.
Huwag mahiyang mag-leave ng comment (either positive or negative comments tatanggapin ko ^_^) and let me know your thoughts about the story. Don't forget to give a 'vote' if you liked the chapter.
Maraming salamat and enjoy.
-thequester.
TOTGA (Candy Stories #4) (Published under Bliss Books)
54 parts Complete
54 parts
Complete
Engineering students Pfifer and Ivan know that what they have is something special. Without a proper label between them plus an ugly twist of fate, can they manage to be together in the end--or will they remain as each other's TOTGA and nothing more?
***
May feelings na laging nandiyan, nakaabang kung kailan magpapapansin. Nakaabang kung kailan ako titisurin sa mga pamilyar na kanta, lugar, at salita. Magpapaalala sa isang mukha na hindi ko naman gano'n kakabisado pero pamilyar. Magpapaalala sa mga dating pakiramdam.
Malalaman mo raw kung sino ang The One That Got Away mo kapag narinig mo 'yong salita at nakaalala ka ng iisang tao lang; nakatisod ka ng mga dating pakiramdam; nangulila ka sa mga nakaraang saya; nakaalala ka ng mga pamilyar na sakit.
Sabi, time heals wounds at distance makes one forget. Bakit parang hindi naman effective? Bitbit ko pa rin lahat ng what if. Hindi pa rin ako makatakas sa maraming sana.
Ako ba ang bumitiw o siya? Tapos na ba kami talaga?
Ang sarap magtanong kaso...wala nga palang kami noon.
Disclaimer: This story is written in Taglish.