Her parmağım teker teker dinliyordu notaların sesini. Parmak uçlarım değdikçe piyanonun tuşlarına, canlanıyordu yalnızlığımın renkleri. Ezgiler birbirini kovalarken kendimi müzikte keşfediyordum. Anlatıyorlardı ezgiler acılarımı bir bir. Onlar anlattıkça içime atıp da karanlığa hapsettiğim ruhumu tanıdım. İçim sımsıcacık oluverdi birden. Parmaklarımın benden habersiz tuşların üzerindeki dansını izledim. Bu müzik benim müziğimdi. Sanki bir anda ne kadar kötü olduğumu görüp çıkıp gelmişti kulaklarıma. O anda gözlerimi kapattım ve "Bu benim müziğim. Bu müziğin adı 'Yalnızlığın Ezgisi' olmalı." dedim kendime. O gün sonsuza dek kalbimde tutacağım ezgilere sahip müziğim "Yalnızlığın Ezgisini"ni tanıdım.All Rights Reserved
1 part