Maalesef Sana Vuruldum! (Ara Verildi)

"Bırak beni. Yıllarca ne dediysen yaptım. Ama bu sefer olmaz."

"Sana fikrini soran oldu mu?"

"Sana da soran olmadı ama sen her şeye karıştın. Bu sefer senin dediğin olmayacak."

Bardağı taşıran son noktaydı bu cümle. Nolmuştu bugün bana bilmiyorum. Üstümdeki yükleri atayım derken her şeyi mahvediyordum. İlk önce de kendimi.

Sert bir tokatla başladı her şey. Sonra bir yenisi daha eklendi. Ve bir tane daha...

Yere düştüğümü hatırlıyorum. Beni savurmuştu. Kafamı sert bir şekilde zemine çarpmıştım. Kanamamıştı ama iz kalacaktı.

Kimin umrunda ki.

Karnıma, sol tarafıma sert bir darbe aldım. Şanslıysam dalağım patlamazdı. Bir tane daha atıyordu, son anda fark edip kolumu siper ettim. Bir tane de bacağıma denk geldi. Rast gele savuruyordu tekmelerini. Annem gelene kadar devam etmişti bu döngü.

Acıyı değil belki ama ilk defa özgürlüğü bu kadar hissediyordum. Üstümdeki tüm yük kalkmış gibiydi. Yine de bu kadar acıtmamalıydı. Özgür olmak bu muydu gerçekten? Olmamalıydı.

En azından artık bir korkak değildim.

Ben Ezgi Sancak artık bir korkak değildim.

Bunu defalarca kez tekrar etmek istiyordum. Hayatımı değiştiren adımı defalarca kez tekrarlamalıydım.

***
İşte her şey bu acıyla başlamıştı. Bir daha hiçbir şey eskisi gibi olmamıştı. Ben bir daha ben olamamıştım. Ailem hiçbir zaman eski haline dönmemişti.