Ötesizler Arasında~GİRİFT

...
Geliyordu...
Onun her adımında kasılıyordum onu terk etmek, onu silmek bu kadar zor olmamalıydı. Sadece o olsun isterken birden bırakmak... Ama gurur denen illet bırakmıyordu yakamı sanki affedersem dünyanın en adi, en yüzsüz insanı olacaktım.Beni bu durumda bıraktığı için ondan nefret ediyordum..

Sonunda geldi karşımdaydı. Sanki gelmesi yıllar sürmüştü. Hararetli bi şekilde konuşmaya başladı;

"Hüma bak ben ne diyeceğimi inan bilmiyorum. Yaptıklarım affedilir gibi değil ama inan ben seni üzmek istemedim..."

Ona inanmamak için içimden 'yalan, yalan' diyerek kendimi engelliyordum. Ve o kadar hiçim ki şuan onu dinliyemiyordum. Kafamı kaldırıp yüzüne bakmaya cesaret ettiğim de;

"Yeter artık! Buraya senin,benim için anlam ifade etmeyen özürlerini dinlemeye gelmedim. Seninle ayrılmaya geldim!" Bu ani çıkışımı beklemediği surat ifadesinden belliydi.

"Tamam" dedi kısık bi sesle ve devam etti;
"Ama şunu unutma ben yaptıklarımdan pişmanım ama beni bırakacağın için sen daha çok pişman olucaksın." O hızla arkasını dönüp giderken arkasından bağırarak konuşmaya başladım;

"Beni seni sevdiğim için yeterince pişman ettin, yok ettin, batırdın ama emin ol ki bu son batış. Gemi çoktan su aldı.."

...