Gökyüzündeki Melek

Ve kuşlar uçtu. Okuduğum mısra beni anlatıyordu. Uçmayı çok istemiştim. Gitmeyi kaybolmayı yok olmayı ama her şey bu kadar kolay değildi. Hayat yine o aptal gülümsemesini takınmış "Kamer" demişti. Gözlerimi kapattım. Yeşil gözleri gülümseyen çehresi ile yerdeki yerdeki küçük kıza yardım eden bir çocuk. Ayısına sarılmış ağlayan bir kıza el uzatan cesur bir çocuk. Aynaya baktım. Ben neden sana yardım edemiyorum Kamer gözümden akan bir damla yaşa engel olamadım. Ben gökyüzüne bile sığamayan bir sığıntıydım. Onlarca parlak yıldız arasında yer bulamayan bir zavallı. Biliyor musun? Ben buydum... Sense bana yıldız değil gökyüzünün ta kendisi olduğumu söyleyen bir melek ve ben bu meleğin uçmasına izin vermeyeceğim.