Aciz degiliz!, ama neden bu kadar aciz duruma düşüyoruz?

Bir hikaye değil bu ,
Ne bir hikaye , ne bir masal , ne bir kırgınlık , ne bir sinir, ne de bir öfke ,
Bu sadece bir adamın düştüğü imkansızlığın derin , ama dibi olan sahte kuyu , ne attığın taş sona yetişiyor , ne de dibi görünecek kadar yakın ,
Bir yaşamın ortasında , kimine göre kıral , kimine göre vezir , kimine Göre rezil , kimine göre çulsuz , kimine göre kimsesiz,
Düzen bu be abi kimse senin nasıl yaşadığıni , nasıl yaşamaya çalıştığını , nasıl yaşıyor gibi gözükmeye çalıştığını göremiyor.
Sadece bakıyorlar öyle , gözüktüğü gibi görüyorlar , istedikleri gibi bakıyorlar ve istedikleri gibi görüyorlar abi ,
Kimse kimsenin nasil olduğunu , nasıl hayata karşı kayıksız denizde kürek çektiğini bilemez , bilemiyor,
Herkes sadece kendi ülkesinin veziri , veya kıral olupta gözükmek istediği gibi rezili.
Hayatın mahkum yüzü bu ;
Ne mutlu olacak sebep var hayatında , ne mutsuz edebilecek kadar zorba bir yaşantı ,
öyle bir haldesinizki ; ne bir çizecek kaleminiz var , ne bir çizilecek kağıdıniž sahibi olduğunuz matbaa fabrikasında¿
Acımasız bir yaşam diyoruz , ne acınacak haldeyiz , ne neşe saçabilecek kadar pozitif ,
Bir yolumuz var abi , ne başı belli ne başlangıcı , oysa yıllar tükendi bu sonu olmayan yolda ? Ne başlamak kolay ne bitirmek , oysa kendi yaptığın yol , bir cümle ile !
Alışmaya alışmak için alışmaya çalışıyoruz abi ,