Hiçlik

Gözlerinin kapandığı anda etrafında kimsenin olmadığını anlıyorsun ve bütün herşeyin durduğu ama içindeki hiç bir duygunun durmadığı anda büyük bir savaş içerisine girdiğini anlıyorsun. Etrafındaki herkes için güçlü ve vazgeçilmez olduğunu sandığın anda aslında kendin için hiç bir şey ifade etmeyen bu toplumda kendi yerini ayırt edilmesi sonucu o boşluğu doldurmaktan öteye gidemediğini anladığında bitiriyor herşey sen kimsin sorusu ile başbaşa kalıyorsun?

Ya sonra dediğin anı duyar gibiyim sonrası yok sen o boşluktaki yerini çoktan aldığın için daha dönüşü olmayan bir döngü içine çoktan hapsetmiş oluyorsun kendini ve sonrasında sana yüklenen görevleri yerine getirmek zorunda kalıyorsun...

Evet sizden biriyim bende hayatın tam başladığı dediği anda herşeyin bittiği anı yaşamak daha yükümlülüklerin zor bir aşamasında kaldığının ama aslında kendini bile taşıyamadığın o noktadayım. Sesimin böyle çıktığına bakmayın ayna karşısında özgür olabiliyorum ama ne yazık ki ayna kırılınca gerçek yüzümle kimse karşısında söyleyemeyen daima susan bir nesne haline dönüşüyorum. Beni dinlediğiniz için teşekkür ederim sadece kendini intihar etmeyi düşünen birinin sizlerle paylaşmak istediği bi yazıydı. Kendiniz olmadığınız an bu safaya geldiğinizde anlayacaksınız belkide beni ya da hiç anlayamayacaksınız. Teşekkür ederim ve yüreğinizi selamlarım...