Ze had het allemaal. Perfecte vriendje, geweldige vrienden, goede cijfers, een fantastische broer, ... Maar dan op een dag verliest ze alles. Alles is met één klap weg. Van binnen gaat ze kapot en niemand weet hoe ze haar er ooit terug bovenop gaan krijgen. Of ze dit wel overleeft. Haar ouders besluiten te verhuizen naar Australië om daar opnieuw te starten, maar Jessica is er kapot van. Ze raakt dan ook op het slechte pad, maar gelukkig weten enkele jongens haar te redden. Ze zal de littekens voor eeuwig met zich mee dragen, maar kan iemand de wonde dragelijker maken?
"Hè, kom je nou weer koffie halen?"
Luna komt iedere dag in een café, waar ze haar koffie haalt voordat ze naar werk gaat. Altijd komt ze rond dezelfde tijd een blonde jongen tegen. Altijd hebben ze oogcontact, en geven ze elkaar een klein lachje. Is er iets meer dat verschuilt achter de lach, die langzaam een gewoonte begint te worden?