SANANE

"Ellerime aldığım gül alev alev yanıyordu, fakat ellerimi yakmıyordu.
Cehennem ateşi gibi yanan gülü yüzüme yaklaştırdım ve kokladım.
Ölüm gibi kokuyordu.
Yüzüme yansıyan ateşte Kutay Arıkanın yüzü gizliydi... Nefesimi dışarıya üflememle birlikte yanan güller söndü ve geri de benim çürümüş cesedimin kokusunu bıraktı. Bir an elime bir şeyin battığını hisettim.
Gülleri yere bıraktıktan sonra avuçlarıma baktım.
Kan...
Ellerim kan içindeydi.
Ateş söndükten sonra gülün dikenleri ellerime batmıştı. Çünkü ben, buydum; acıya değil, acının en beterine yakışıyordum. Acıyla ağlıyor, dans ediyor hatta öpüşüyordum.
Ve bu aşkın değil acının bir çeşidiydi...''