BAŞKA BİR GÖKYÜZÜNDE

Adamın ışığa inancı kalmamıştı. Dünyasının karanlığa saklandığını düşünürdü acıları aynı hayatı gibi gözlerini de kör ve biçimsiz kılmıştı, ruhundan dökülen kanlar kalbini küle çevirmişti.

Yanık kalbinin kokusu dolunayın üstüne sinmişti, ruhundan akan kanları harelerinin ferini almıştı ama umudun rengi olan mavi irisleri henüz terk etmemişti bedenini, perde gibi kapanmamıştı göz kapakları acı soluyan harelerin üstüne.

Ruhunun yarasından vakit bulup kafasını siyahın hüküm sürdüğü gökyüzüne kaldırdığında gözlerini kamaştıran umut kokulu ışığın sahibini gördü, kör gözlerine rağmen seçebilmişti ışığını dolunayın, kapkaranlık gecede köşeye sinmiş ışığını korumaya çalışıyordu.

Gözlerinden dökülen yaşları yıldızlara ışık niyetine bahşederken buğulu gözleri arasından ruhu viran olmuş bir şehri anımsatan adamı fark etti dolunay.

Gözlerinden sicim gibi inen yaşlara rağmen kara geceye ışığıyla kafa tutuyordu.tütüyordu

O an adamın delik deşik olmuş ruhuna dolunayın gözlerinden intihar eden damlalardan biri sızdı. Kalbine doğru akan acı zehri sıcak sıcak hissediyordu, adam.
Kalbindeki yaraya geldiğinde tökezledi damlalar ve sonra asırlardır ışık görmeyen gözleri açıldı. Artık ışığına inanıyordu, biliyordu ki bu akan damlalar şifaydı, uzaktı ama engel değildi.

Dokunmasa da hissederdi, solumasa da duyardı kokusunu ve artık ışığa inancı olmayan adamın dolunayı vardı. Dolunayın ışığı ruhu kanamış adamın umuduydu.

AYRAZ🖤