Nix Aestate - Śnieg w lecie

Rasa Ludzi i Nadludzi żyła ze sobą w zgodzie. Nie lubili się (delikatnie mówiąc), ale przynajmniej żyli. Ludzie wiedzieli, że te istoty pełne majestatu są lepsze od nich, mądrzejsze i bardziej doświadczone. Przecież to ich rasa była tu od zawsze. Ludzie to nic nieznaczące, irytujące małpki dla Nadludzi. Jednak sam ich początkowy konflikt nie był wbrew pozorom niczym złym. Dzielili jeden świat i było dobrze, ale czara goryczy przelała się. Ludzie zaczęli się rozwijać, a wraz z nimi ich potrzeby. Mieszkanie w jaskiniach i żywienie głównie roślinami nie wystarczało im. Pragnęli więcej i więcej. Wszystko chcieli mieć na własność. Rozpoczęli wycinkę drzew, połowy zwierząt, wydobywanie surowców. W takim rozwoju nie byłoby nic złego, gdyby nie ich obsesja. Nie potrafili przestać. Zawładnęła nimi ogromna, nieuleczalna chciwość. A właściwie... uleczalna.
Jedynym lekiem była śmierć.

Ogień.

Krew

na czystym śniegu.

Ludzie nie ujrzą już światła.

A Nadludzie nigdy już nie będą nieskazitelni.

//zdjęcie z okładki moje jakby coś, nie ukradłam nikomu//

(ten wytwór zwany książką nie żyje, ale może kiedyś coś jeszcze powstanie z tej historii)