Sadece ölmek istemiştim...
Bunların olacağını bilseydim, hiç istemezdim ölmeyi dilemeyi. Bilseydim sevdiklerimin bu kadar acı çekeceğini ne ölmeyi dilerdim, ne de ölmeyi isterdim.
Hiç bilmiyordum böyle sevildiğimi, sevileceğimi. Çünkü kimse bana hissettirmemişti, hissettiklerini.
Ölüm.. 5 harfli karanlık zaman.. Beni ansızın vurdu. Ne dilediğim zaman geldi, nede ölmek istediğim zaman yaptıklarımda.
Ölüm beni en mutlu anımda yakaladı. Ölüm beni tüm sevdiklerimden ayırdı. Ve bu benim suçumdu.
Ve ansızın karşıma ikinci bir şans çıkmıştı. Hiç beklemediğim anda, hiç beklemediğim şekilde.
Aşkım, Sevgim ve Hayatım bir kez daha bana sunulmuştu. Bu kez herşey farklıydı, bu kez ben farklıydım.
Peki şimdi ne olacaktı. Aşkım için savaşacak mıydım? Yoksa onun için ondan vaz mı geçecektim?
Bir kaldırımın köşesinde buldum hayalimi.
Gözlerimi kapattım, bıraktım avucuna kalbimi.
Dedi ki, sonuna kadar tutacak mısın elimi?
İçimden cevapladım, birlikte tırmanacağız tüm merdivenleri.
Mumlar üfledim, dilekler diledim.
Kayan her yıldızda adını sayıkladı dilim.
Ve o bana doğru tek bir adım geldiğinde
Ben hiç gitmesin diye bütün yolları denedim.
🏀
"Doruk?" dedim heyecanla. Bakışları yüzümde oyalanmaya devam ettikçe duramadım yerimde. Bir şey söyleyecekti. Bir şey söylemek için buradaydı. "Kaptın mı formayı?"
"Feza," dedi ve seri adımlarla ona doğru ilerlediğim sırada o da birkaç adım yaklaştı bana. Sadece ismimi söylemişti ama heyecanını yansıtması için bu yeterliydi. Devam etmesini beklerken kalbim yerinden çıkacak gibiydi. "Kaptık formayı."