Ankara

Hayatta her şeyin azıyla yetinmeyi öğrendim derken, sen beni başladığım noktaya geri sürüklemek için geliyordun. Üstelik ben aşksızlığımı öldürmeye her zamankinden daha da yakınken. Yıllar sonra kurşun yine kağıda bulanıyordu; sen şöyle bir uğramıştın hayatıma..
Artık ben gözyaşlarını kimse görmesin diye denize akıtan o küçük kız çocuğu olmaktan çok uzak, sonsuz mavilerine kalbini gömen bir kadına dönüşüyordum. İçimdekiler bana ziyadesiyle uzak bu kadına fazla geliyor, kağıtlara taşıyordu. Ve ben sana yazamanın boşluğunu buraya bırakıyordum. Ya da bu da sadece kendimi inandırmaya çalıştığım başka bir yalandan ibaretti. Bilmiyorum.