Soms wanneer ik eindelijk wat rust heb, dan lig ik lekker in mijn bed en dan denk ik bij mezelf 'stel dat ik morgen doodga, zal Allah dan trots op me zijn?' En dan begin ik aan mezelf te twijfelen, bang dat ik niet goed genoeg ben om naar de Paradijs te gaan. Wanneer ik wakker word, is alle stress weg en doe ik mijn dagelijke routine. 'Bidden? Nah, doe ik straks of morgen wel.' Totdat ik paar verhalen las over broeders en zuster die wouden gaan bidden, maar die dag zelf overlijden en toen pas begon ik te beseffen dat deze wereld maar tijdelijk is.
3 parts