Ben küçük bir kızken o benim süper kahramanımdı.Baji benim için en güçlüydü, en eğlenceliydi, en yakışıklıydı... Onunla ilgili üzerinde bolca "en" bulunan uzun bir listem vardı ve aradan zaman geçtikçe listeme yeni yeni maddeler ekliyordum. Fakat hayranlığıma rağmen onun gözünde sadece "küçük bir komşu kızı" olarak kaldım hep. Annemle yeni evimize taşınmadan önce ona hislerimi itiraf etmiştim bir deli cesaretiyle. Olumlu ya da daha çok olumsuz bir cevap beklerken sadece duyduklarına inamamış gibi gülmüştü bana. Ret etseydi kalbim bu kadar sızlamazdı. Ama ciddiye bile alınmamak hem de bu kadar seviyorken... Onu sevmek haddim bile olamazmış gibi davranmıştı. Şimdi ise iki buçuk yıl öncesinde annemle birlikte kaçar gibi taşındığımız evime, babamın yanına, Baji'nin penceresinden bakıldığında görülen odama geri dönüyorum, bu kez tek başıma. Neler değişti acaba?