BULUT

Hayat böyleydi işte sizi ilk önce pembe bir bulutla büyüleyip, gökyüzünde uçuruyordu. Sonra da gökyüzündeki kanatlarınız olmayı bırakıyordu. Ve siz de kendiniz uçuyordunuz, kanatsız, ölüme.
Aynı yağmur bulutları gibiydi hayat. Bulut daha da yukarılara çıkabilmek için suyu kandırıyor, ona gökyüzünde uçabileceğini söyleyip, içine hapsediyordu.
Bulut sözünü tutup suyu bırakıyordu. Bulut 'Üzgünüm.' diyordu ama su onu bıraktığı için kızmak yerine buluta teşekkür ediyordu. Ve tebessüm içinde saniyeler de olsa uçmanın tadını çıkarıyordu.
Çünkü su hayatında saniyeler sürcek olsa da uçmak, özgürlüğün tadını çıkarmak istiyordu.
Ömrü boyunca yerin dibinde hapsolduğu yetmişti.