Herkez hikayesini gülerek anlatırken sıra bana geldi. Nereden başlayayım dedim? En mutlu olduğun an dediler. Durdum öyle. Yutkundum. boğazıma bir yumruk vurdular sanki. Babamın ölümüne dedim. "Bu kadar mı nefret ediyosun" dediler. Nefret sandılar kin, hırs, nefret hissettiler. Babamdan hazetmediğimi düşündüler. Hayır diye fısıldadım.. Bazen en çokta sevdiğin acı çekmesin diyede ölmesini istersin yada böyle güzel insanları bu dünyaya yakıştırmazsın.İşte bende babamla fındığımı bu dünyaya yakıştıramadım. Onlar, bu dünyadan fazlasını hakediyo. çok anlattım. Anlamadılar. Boşver dediler sadece. Koca bir BOŞVER. Bazen türkçem yetmiyor sandım, bişeyleri eksik diyorum yada yanlış anlatıyorumdur. Niye anlamasınlar yoksa beni?. Sonra anladım ki sonbaharda aynı yaprakları dökmediğin ağaçlar baharı yaşarmış..