UÇURUM #Wattsy2019

"Ateş, bu rüzgar öldürdüklerimizin son nefesi olabilirmi?
İntikam alabilmek içinmi bu hırçın çığlıkları, yoksa canlarını aldığımız masum bedenlerin sessiz yakarışlarımı? Arafta kalan bedenlerin yardım yalvarışlarımı yoksa? Ama, ama bu hikayede ne masuma ne de arafa yer var değilmi? o zaman bu rüzgarlar bizim alacağımız intikamın habercisi..."

Kimse kusursuz değildi bu dünyada.
Kimsenin hayatı peri masallarındaki gibide değildi.
Biraz düşüşlü,
biraz kalkışlı.
Bazen çabalar insan,
Bazense ipleri bırakır...
Hayallerini rengarenk balonlara koyup, o balonları kalbinin eski ve yıpranmış orkestırasında çalan
kırık müzik eşliğinde patlatan bir kız düşünün.
Üzerinde göz yaşları döktüğü salıncağa, başkaları oturup kahkaha atıpta, salıncağı küstürmesin diye kıran, küçük kız,
Kötü sonla biten masalları ve filimleri, kendi kafasındaki milyonlarca paralel sütüdyoda mutlu sonla bitiren.
O benim işte.
Bu mu?
Bu da, benim söndürülen balonum. Oradaki de senin . Bak birbirlerine ne kadarda benziyor.
İkisindede benimki gibi prüzler var.
Bak...
sonuda aynı balonlarımızın.
Başıda.
Bir gün şiştiler..
Ve şimdide söndüler.
Hey, sen!
Benim hayatımı okuyacak kadar cesurmusun?