En este texto trato de fundamentar la idea artificial de un dios que no sea un fenómeno cultural sino una representación universal, como si lo estuviera reconstruyendo a partir de sus cimientos, explico la manera en que el universo nos trasciende y nos complementa. Ya no estoy hablando de una institución moral, estoy hablando de una posible realidad material que es consciente y se piensa a sí misma: el neurocosmos. Puesto que nosotros somos habitantes de esta entidad, nos podemos dar el lujo de cuestionarla o de elaborar su concepto sin necesidad de rendirle culto alguno. Dios es aún sujeto de debate y eso es algo bueno, implica que estamos cambiando cómo sociedad y que nos interesa indagar en los secretos del universo en un plano que antes nos era ajeno, por algún motivo bastante obvio sigue siendo ajeno a nosotros (funciona en dimensiones que se encuentran distanciadas de nuestra tecnología actual) pero le hemos perdido el miedo y estamos tomando un enfoque mucho más abarcativo en cuanto se trata de construir conocimientos al respecto. Y si están en desacuerdo no tengan miedo en expresarlo en los comentarios, estoy abierto a opiniones y me encantan los debates.
"කේතුර් දන්නවද මම කේතුර්ට
කොච්චරක් ආදරෙයි කියල ?"
"හැමතිස්සෙම වචනෙන් නොකිව්වත් සර්ගෙ ඇස් මගේ ඇස් එක්ක පැටලෙනකොට ඒ දිලිසෙන ඇස්වලින් මට පේනවා සර් මට කොච්චර ආදරෙයිද කියලා."
ආදරේ වැඩියෙන්ම දැනුනේ මගහැරුණු හිත්වලට....ආදරේ වැඩියෙන්ම කරෙත් ඒ මගහැරුණු හිත්මයි.
#3 in care out of 123k stories
#1 In Boylove
#3 in friendships
#1 in stress
#2 in funny out of 9.37k stories
#21 in Care
#3 in teacherxstudent
#3 in stress out of 7.2k stories
#5 in friendship out of 236k stories
Start-2023/11/21
End-