PERESTİŞ

üzerime doğru gelirken tek düşündüğüm şey beni delip geçen siyahlarıydı. Fazla ürkütücüydü ve aksine gerçek olamayacak kadar güzeldi. O bana doğru gelirken geriye doğru gidiyordum, istemsizce. Aramızda mesafe kalmayana kadar ilerledi. Şimdi o gözler bana değiyordu sanki, vücudumun her bir zerresinde o gözler vardı. Gözlerinde anlam veremediğim kıvılcımlar vardı. " İnan bana ölüm birisine yakışacak olsaydı eğer; en çok sana yakışırdı." donup kalmıştım. Duvara daha da yapıştım. yeşillerimi siyahlarına diktim. " ya ben ölümün ta kendisiysem ?" Neşeden yoksun güldü. " sen.. başkalarının ölümü, benim dirilme sebebimsin ."