MEYUS

Genç kadın bulunduğu uçurumun en ucunda, ayakta duruyordu.

Rengini gözlerinde taşıdığı deniz, gökyüzü etrafını sarmalamış, esen sert rüzgar bedenini yaralamak istercesine tenine diken misali batıyordu.

Yavaşça oturdu, ayakları aşağıdaki kayalıklara ve hırçın dalgalara doğru hafifçe sallanıyordu.

Kanlı ellerini kuru toprağa yasladı, toprak taneleri ve minik taşlar ellerine yapıştı.

Her zaman sözlerini tutan, şerefine leke sürülmesini istemeyen biri olmuştu.

Sözünü tutacak mıydı?

Son cinayetini işleyerek bedenini bu falezden atacak mıydı?

Denizde doğmuş, denizde ölmeyi arzulayan bir kadındı.

Araba sesini duydu, gözlerini usulca kapattı.

Gelenin kim olduğunu biliyordu.

Araba durdu, kapı açıldı.

En az onun kadar kana bulanmış adam kadına doğru ilerledi.

"Doğruymuş." derken, tahmin ettiği bir şeyin gerçek olduğunu görüyordu. Kadın onun sesindeki hayalkırıklığını ayırt edebilirken adam konuşmaya devam etti.

"Son cinayetin kendi cinayetin olacakmış."

Kadın gözlerini uçsuz bucaksız görünen denize ve gökyüzüne araladı.

Mavilerinde manzaranın yansımaları can buluyordu.

Adam kadının arkasında durup eğilerek kanlı elini kadının saçlarına yerleştirdi.

Bir tutam saçı avcundaki kanla boyarken "İzin vermiyorum kızıl." dedi, kısık bir sesle.

Bu uçurumdan düşecek beden sağ kalmaz, bütün olmazdı.

Ruhu bedeninden ayrılacak, bedeni onlarca parçaya bölünecekti.

Bu ona göre bu zamana dek işlediği cinayetlerin en vahşi olanıydı.

Kadın kabuslarını yaşamaya karar vermişti.