It was a rainy afternoon, having a coffee moment while imagining things..and ended up making poem.
"Sa bawat patak ng ulan, hindi mabilang ang mga ala-alang ating pinagsaluhan
Gustong balikan, gustong dugtungan, ayaw lampasan
Masakit makita kang nasasaktan kaya ako nalang ang lumayo ng tuluyan
Bakit ang sakit? Kahit na ilang taon na ang lumipas, sugat ng kahapon ay hindi parin nawawala ng lubusan
Ganon kita kamahal kaya ganon din ako nasaktan
Sana sa paglipas ng panahon mga alala-ala sa aking puso ay makakaya nang ibaon, ng sa ganon, kalayaan na ay aking makamtan"