DAMARIMDAKİ KAOS

"Anneeee" burnumu çekip " B-baba" ağlamam daha da artmıştı.
Bana acıyan gözler ile bakan hemşireye dönerek " onlar neredeler?"
"Ailem nerede?" diye bağırdım.
Hemşire benden gözlerini kaçırınca boğazına yapışıp onu yumruklamaya başladım.
Zar zor aldığı nefesiyle " b-bilmiyorum efendim." dedi ve ellerimden kurtulmaya çalıştı.
Odadan çıktığımda koridorda koşup tüm odalara tek tek bakıyordum. Odanın içindekiler bana anlamaz gözlerle bakarken artık hiç gücümün kalmadığını hissettiğimde göz yaşlarımla birlikte yere diz çöktüm ve hastaneyi inmeyecek kadar haykırdım. Ellerim ile saçımı yoluyor ve bir ileri bir geri sallanıyordum. Ağlayışlarım artık nefessiz kalmama sebep olurken diz çökmüş olan bedenimi yerden kaldırıp duvarın köşesine çekildim. Kafamı iki dizimin arasına alıp yeniden haykırmaya başladım. "Lütfen gitmemiş olun" " lütfen gitmemiş olun" " lütfen benimle kalın." "ne olur beni bırakmayın." diye bağırıyordum.