Sıhhati yerinde olan hatıralar, unutulmaya zorlanırdı bazı durumlarda. Hafızadan yok olması dilenirdi şahsiyetler tarafından. Feda edilenler, feda ettiklerini kalplerinin ücra köşelerinde, tozlu kitap sayfaları arasında saklardı ama bilirlerdi ki varlıkları daimdi. İnsanoğlu büyürdü, kader çizgisi üzerinde y ürürken kimi zaman tökezlerdi. Gözyaşlarının çenesinden süzülüp gittiği anlarda ellerinin tersiyle silerdi yaşlarını, yoluna devam ederdi kalbi kırık bir şekilde. ~ "Ucu bucağı yok." Kadın gülümsedi. "Namütenahi, sevgilim. Namütenahi bir çaresizlik, yok ki sonu."All Rights Reserved
1 part