Dertlerimi hiç bir zaman başkasına anlatacak kelimeler bulup da dökemedim içimdekileri... Bazen birikti göz yaşıma karıştı, bazen birikti haykıramadığım çığlıklarıma karıştı... Beni var eden başkalarının 5 dk lık zevkiydi... Beni bu pis hayata getirip her sessizliğimde her düştüğümde bir daha düşüren bir kadın vardı ona sıkı sıkı sarılmam gerekirken kaçtığım... Saçlarımı okşamasından tarifsiz bir mutluluk duymam gerekirken ellerini sadece beni sürüklemek için de kullanan bir adam vardı... Hayat ne garip ben beni var edenlerden bunları görüp onlardan hiç bişey beklememeyi yıllarca öğrenirken. Beni daha da mahveden o kara gözlerden bunları öğrenemedim...... Ecmel ŞAHZADE kendi adımla olan siyahlığıma birde kara gözlerini ekledi. Ben Esved EYMEN sessizliğinde karanlıkta kalan kız. Aydınlığa çıkmayı bekleyen ama her vakit ışığını söndürdükleri o kız..... Bu benim ilk hikayem elimden geldiğince dikkat edip iyi bi iş çıkarmaya çalışıyorum şimdiden bi şans verip bu yaziyi görüp okuduysan lütfen vazgeçme ve şimdiden çok teşekkürler :) Kusurum varsa affola....Seluruh Hak Cipta Dilindungi Undang-Undang