bir aşk hayali

yolculuk vakti gelmişti. Ankara Esenboğa yıllardır özgürlük demekti benim için . öyleydi çünkü bütün zorunlu bağlardan kopup gönüllü kurduğum bağlara kavusmakti. şimdi ise yıllarca bu gönüllü bağların ikisi de yanımda ellerimizde Hindistan biletleri ucaka giriş yapmak için bekliyorduk. sanki Hindistan'da ucacak uçağa değilde birazdan gecegim su kapı geleceğe açılıyordu. heyecan duygusu bacaklarimda ve kollarim da karıncalanma hissi oluşturuyordu. en yakın iki dostum kolega ve akidem yanımda bilet ve pasaport kontrollerinden sonra geleceğe yolculuk yaptığım o kapıdan içeri girdik. her şey olmasi gerektiği gibiydi. koyu mavi döşenmiş halifeksin kapladığı o tünel de ilerledikçe bütün o geçmiş geri de kalıyor ve omuzlarimdan zihnimden kalbimden tasinmaktan yoruldugum koca koca yükler tek tek sessizce çakıl taşları gibi dökülüyordi. bütün ağırlıklar geri de kalırken ben yanımda iki hafiflligimi kolegayi ve akidemi yanımda götürüyordum geleceğe . en mutlu olduğum ani şimdi sorsa psikolog , uzun uzun düşünmem bu kez. dip bucak yoklamadan , beynimin kıvrımları arasında anı kovalamadan , bı yüreğime yerleşen işte bu anıyı anlatırım bu sefer. en mutlu anım benim zaman yolculuğu yaptığım o tünelde ki 30 saniyelik yürüyüş derim. basit ve sade.