Hayatın kendisi efkar değil mi zaten?

Hayatın ironik üzücülüğü karşısında ne yapabiliriz ki?

Hayat dediğimiz şey, sizi mutlu ettikten 2 gün sonra hayatınız boka sarmıyor mu?

Her güzel anı'yı "Keşke yaşamasaydım" dedirtmiyor mu?

İşte, hayat bu kadar acımasız. Yakın sigaranızı ve orta parmağı kaldırın. Acılarınıza göğüs gerin. Hayat sizi yıldırmasın. Siz ölene kadar mutlu yaşayın.

Acılarınız mı? Onları; ya bileklerinize ya da kelimelerinizle kağıda işleyin.

||<Bu hikâye, bazen uzun bölümlerden, bazen bir kaç şarkı, film, dizi repliği ve bazen de ufak tefek tavsiyelerle hazırlanıyor. Acımı bileklerime dökmeyi "kestim". Birazda kelimelerle denemek istiyorum