Bu hastalikli bişeydi sanki... İçimde beni aciya sürükleyen bu duygunun ask olmamasi için dua ederken buldum kendimi. Bu imkansizdi. Nasil oldurda en yakin arkadasima,beni kardesi gibi gören o adama asik oldurdum? Bu ask degildi belkide saplantıydı. Kendimce bu düşüncelere dalmisken bir elin gözümün önünde sallanmasiyla duraksadim. "Hey beni dinlemiyor musun sen?" bana saskinca bakan Çağla'ya küçük bi tebessüm ettim. Ama bu yaptığım yapmacık bi gülücükten farksızdı. "Evet dinliyorum" diye ekledim tebessümün ardindan. "Biz onunla dun gece beraber olduk" deyiverdi utancla. Birden nefesim kesildi. Akmak icin direnen göz yaslarimi tutmak için cok caba sarfettigimi farkettim. Dünya ayaklarimin altindan kaydı sanki. Karnima anlam veremedigim bi agri saplandi.Neden bu kadar canim yaniyordu? Ona gercekten asik miydim ben?Todos los derechos reservados