Ωραίο που είναι το οδόστρωμα

Βγαίνει κάθε μέρα στο μπαλκόνι. Δεν μπορεί να πει, πολύ δελεαστική η ιδέα του να φουντάρει στο κενό. Συνέχεια κάνει την κίνηση να πέσει, αλλά πάντα σκέφτεται οικογένεια και φίλους. Παράλληλα, θυμάται την αδικία που υπέστη από εκείνα τα άτομα.

Κάνει ένα βήμα πιο κοντά. Ένα βήμα πιο κοντά στο άπειρο του καλού και του κακού που θα αντικρίσει μετά. Οι γύρω δεν καταλαβαίνουν επειδή δεν ξέρουν πώς μια έφηβη ψυχή μπορεί να νιώθει τόση θλίψη. Πιστεύουν πως είναι πολύ ανώριμη για να αντικρίσει την ωριμότητα.

Το οδόστρωμα έρχεται όλο και πιο κοντά της μέχρι που την αγγίζεις. Την πιάνει πολύ δυνατά και την αγκαλιάζει για πάντα.