Loneliness is death

Dökülüyorum nasıl mı? hani derler ya sonbaharda dökülen kurumuş bir yaprak misali, işte bende tam olarak öyle sararıp, solup topraktaki yerimi alıyorum, sessizce ...

Yalnızım etrafım karanlık, onlar dışında başka hiç ses yok, korkuyorum bu yalnızlıktan, öyle çok korkuyorum ki bu korku beni bitirecek.

Kalbim öyle bir yanıyor ki artık nefes almak istemiyorum yaşadığım sürece herkes için bir işkence olacağım belli yük oluyorum bir zamanlar bana katlanan ve beni seven aileme, sonra o ailemin yerini kısa süreliğine alan zavallı diğer aileme, onların ölü ruhlarına bakan gözlerim artık dayanamıyor. Görmek istemiyorum onları, duymak istemiyorum benim katil olduğumu sürekli haykıran fısıltıları, ama onların ruhlarını özgür bırakamayan benim gibi lanetli bir ruhun acizliğine uğradıkları için katlanmaktan başka şansım yok.

Üzgünüm acı çektiğim, onlara da acı çektirdiğim için.. Sadece neden bilmiyorum niye sürekli başa dönüyorum.

Sanırım beynim yine bir dejavu yaşayıp, mutluluğumu bir deprem etkisiyle kendi ellerimle yok edeceğimden korkuyor. Ama artık mutlu olmayan ben için bu gerçekten ironik.. Olmayan bir şeyi yok edemezsiniz ama neden öyleymiş gibi davranıyorum, mutluymuş gibi..

Çevremdekileri İçten bir gülümseme verirken, peki neden aldanıyorum boş verilmiş sözlere..

Gözlerimi gökyüzünü diktiğimde kayıp geçmişimin bir parçasıyla karşılaşıyorum yine merak ediyorum onu, son günlerde iyi mi değil mi diye.. İyidir değil mi mutludur o şimdi benim aksime..
Sonra kendimi yine onu kendi mutluluğunda ararken buluyorum bakıyorum sayfalarca dolusu geçmişine.. Ne yazık ki o geçmişte kirli parçalarım dışında bana yer yok.. Peki hiç o geçmişin bir parçası olmayı başardım mı onun için en azından adımı hatırlıyor mu bilmek istiyorum sorsam cevaplar mı? Çok mu bencilim onu sevdiğim için,haketmiyor muyum sevilmeyi