Ten years ago nangako siyang papapakasalan niya ako. Nakakatuwang isipin dahil ten years old lang kami pareho noon. That was our promise. Pero dumating ang panahong kailangan niyang pumunta sa America dahil doon na siya mag-aaral. Nangako siyang babalik siya at tutuparin niya ang pangako niyang ihaharap niya ako sa altar. I waited and waited for him to come back. Hindi ako nagpapasok nang kahit sinong lalaki sa buhay ko. And the time came , na bumalik siya. Guwapo pa rin siya tulad noong huli ko siyang nakita pero marami nang nagbago sa kanya. He doesn't smile. He doesn't want to talk about his life in America. I know something was wrong but I never dare to ask him. Pagkabalik niya sa Pinas, we got married though civil wedding not like what I have imagined na church wedding. We attended the same school and we lived in the same house. I loved him. I protected him. I did everything for him. But one thing is for sure, he doesn't love me. Alam ko iyun pero kasi, baliw na baliw lang talaga ang puso ko sa kanya. Pero magagawa ko pa bang mahalin ang katulad niya, gayong tumitibok na pala ang puso niya sa iba?