"takbo! takbo! takbo Ashaah, wag kang lilingon tumakbo kalang tingnan mong mabuti ang nasa iyong daanan. Takbo! bilis bilisan mo pa bilissss!". Humihingal na napabaliktas si Ashaah habang pinupunasan ang pawis sa kaniyang likuran, noo, leeg at ilong gamit ang kumot na nakapilipit sa kaniyang kawatan. Habang inaayos ang buhok na dumikit sa kaniyang mga pisngi bunga ng pawis na umiilig mula sa kaniyang noo. Napapikit siya at huminga ng malalim, pagkatapos ng isang minuto unti-unti nang guminhawa ang kaniyang pakiramdam saka niya lamang namalayan na nakabukas pala ang sliding window na malapi na malapit sa kamang kaniyang hinihigaan. Nanlamig ang buong katawan ng dalaga habang nakikita ang mga bituin sa kalangitan at ang maliwag na maliwanag na buwan. "naku! nakalimutan kong isarado ang bintana". Kinuha niya ang cellphone na keypad at nanlumo ang mga mata. "oh no! its already 12:00 midnight". nanay ko bakit ang himbing ng tulog ko at bakit di manlang nila ako ginising para kumain. Anong nangyayari sa akin? bakit ang sakit-sakit ng leeg ko? bakit my patak ng dugo sa unan ko? bakit may puting rosas sa tabi ko? bakit may..........". Ang nobelang ito ay ang kauna- unahang akdang isinulat ng manunulat kung saan tatlong taon na itong natapos sa kaniyang isipan. Ngunit, dahil sa tinatamad sa pagsusulat ay tinapos niya na lamang ito sa pamamagitan ng gabi-gabing pag-iisip. Bilang isang manunulat, kailangan mong makapag- isip ng mga kakaibang pangyayari para maiba naman at di ka mapagkakamalang nanggaya lamang. Subalit ang manunulat nito ay sadyang napaisip kung bakit ang ganitong klaseng estorya ang pumasok sa kaniyang isipan. Dahil nga ba sa mga panaginip niya na minsan ay nagkatotoo? o masasabi natin na sadyang pumasok lamang sa isipan nito?All Rights Reserved
1 part