Κάθομαι αργά το βράδυ στο παγκάκι απέναντι από το σπίτι μου. Για ακόμη μια φορά οι γονείς μου δεν έχουν επιστρέψει στην ώρα τους στο σπίτι. Επιτέλους θα μπορέσω να απολαύσω αυτό το ολόγιομο σκοτάδι που είναι τόσο όμοιο με αυτό που νιώθω τώρα. Εκείνη την στιγμή θυμάμαι άκουγα το αγαπημένο μου τραγούδι με τα ακουστικά, ώσπου ξαφνικά παίζει το κομμάτι που όταν το άκουγα έρχονταν αυτός στο μυαλό μου. Το τραγούδι μας. Σφίγγω τα δόντια μου, αλλά δεν το αλλάζω, κάθομαι και το ακούω. Κατά τη διάρκεια του κλείνω τα μάτια μου, φέρνω την εικόνα του στο μυαλό μου, παίρνω μία βαθιά ανάσα και θυμάμαι. Χαμογελάω, γιατί θυμάμαι μερικές αστείες στιγμές μας, ξαφνικά νιώθω ένα κόμπο στο στομάχι μου.. σαν αυτόν που ένιωθα τότε όταν μου έλεγε ότι μ' αγαπάει.. Μου λείπει.. Αρπάζω το κινητό μου για να του στείλω μήνυμα.. Γράφω, γράφω, γράφω, το κοιτάω, το διαβάζω, το σβήνω.. Αφήνω το κινητό μου κάτω και συνεχίζω να ακούω, να θυμάμαι και να κλαίω.