Eski ve neredeyse çürümeye yüz tutmuş evde ilerliyordum her adımımda dikkatli olmalıydım yoksa ölebilirdim.
Yürümeye devam ederken balkonda bi kadın vardı. Sessizce arkasında saklandım.
Ne yapacaktı? Bi şeyler mırıldanıyordu neydi onlar? Ne yapıyordu?
Daha dikkatli izlemeye başladım tüm dikkatimle balkondan sarkmaya başlamıştı
İntihar mı edicekti?
Sadece izliyordum çünkü karışma yetkim yoktu eğer karışırsam hayal bile edemediğim işkenceler görürdüm.
"Benden ayrılmamalıydı, beni yanlız bırakmamalıydı, en önemlisi çocuklarımı benden almamalıydı, oğlumu,kızımı,bebeğimi, onu öldürdüğüm için çok mutluyum sıra bende yanınına geliyorum aşkım"
Tüylerim diken diken olmuştu ne yaşamıştı bu kadın böyle ne olmuştu ona her ne olmuşsa olsun pek iyi olmadığı kesin.
Bir kaldırımın köşesinde buldum hayalimi.
Gözlerimi kapattım, bıraktım avucuna kalbimi.
Dedi ki, sonuna kadar tutacak mısın elimi?
İçimden cevapladım, birlikte tırmanacağız tüm merdivenleri.
Mumlar üfledim, dilekler diledim.
Kayan her yıldızda adını sayıkladı dilim.
Ve o bana doğru tek bir adım geldiğinde
Ben hiç gitmesin diye bütün yolları denedim.
🏀
"Doruk?" dedim heyecanla. Bakışları yüzümde oyalanmaya devam ettikçe duramadım yerimde. Bir şey söyleyecekti. Bir şey söylemek için buradaydı. "Kaptın mı formayı?"
"Feza," dedi ve seri adımlarla ona doğru ilerlediğim sırada o da birkaç adım yaklaştı bana. Sadece ismimi söylemişti ama heyecanını yansıtması için bu yeterliydi. Devam etmesini beklerken kalbim yerinden çıkacak gibiydi. "Kaptık formayı."