ΈΝΟΧΟΣ, ΚΥΡΙΕ ΔΙΟΙΚΗΤΑ

(...)
Μη με σπρώχνετε.

Αυτό είναι το λάθος μου, θα γελάτε.

Σ' έναν κόσμο που πληγώνει εγώ μόνη μου φτιάχνω πληγές στο κορμί μου

για ν' αντέξω την ασχήμια του

προετοιμάζομαι πριν με χτυπήσετε, ξέρετε

Δε θέλω να τον φοβάμαι.

Τι ερώτηση είναι αυτή, αν γνώρισα όμορφο άνθρωπο.

Μια δυο φορές αγάπησα έναν, δύο διαφορετικούς ανθρώπους

Όμορφους...

Μες στον ύπνο μού 'σκισαν το δέρμα με το ίδιο μαχαίρι

Το μαχαίρι του κομοδίνου, το 'χα φυλάξει στο πρώτο συρταράκι

Στο πρώτο συρταράκι, τους το 'δειχνα κάθε πρωί

"Μ' αυτό σας αγαπώ", γελούσαμε μαζί.

Ένα βράδυ ακούμπησα το ποτήρι με το νερό στο κομοδίνο

καμιά φορά διψούσαν μες τη νύχτα

το πρωί είχα αυτή την ουλή, δείτε

τα μαλλιά μου είχαν νερό κι αίμα
(Please feel free to read the whole poem)