Redemancy Remedy~

a remedy
a melody and a scary memory.
Sıradan bir insan,sıradan bir kız,sıradan bir gün ve karmakarışık bir hayata açılan kapı...
Aslında her normal genç kız gibiydim.Her genç kız gibi hobilerim vardı.
Amaçlarım,
Umutlarım,
Hayallerim,
Tutkum,
Arkadaşlarım vardı,
Fakat her biri "vardı".Hatırlıyorum,18 yaşlarındaydım çoktan unuttuğum "sen" ile tekrar karşılaşmıştık.Çok tuhaf bir his kaplamıştı kalbimi.O tuhaf hisse o kadar yabancıydımki bir an kendimi büyülenmiş gibi hissetmiştim.Aslında o tuhaflık bir anlığınaydı kusursuz gözlerine kapılmışken sana yaklaştım.Her adımımda uzaklaşan sen bana odaklanmıştın.Santimlik adımlarım büyüdü ve yerini metrelere bıraktı.Sana yakınlaşamıyordum.Göz yaşlarım kendini saldı,seni göremiyordum.Yolun sonundaki gülümseyen sana doğru adımlarımı hızlandırdım.Adımlar işe yaramıyordu.Koştum.Yol ne kadar dikenli olsada,yolun sonu ne kadar acı verici olsada koştum.Attığım her adımda ayağıma giren dikenlerle daha hızlı koştum.Benim acı çekmem seni mutlu ediyorsa senin mutluluğun karşısında ben ölecektim.Bunları biliyordum ve bilmeme rağmen koştum.Hayatım değişti aslında insan istesede istemesede dış etkenlerin etkisiyle hayatın gerçekleriyle değişiyordu.5 sene önceydi çok büyük konuştuğum, ergenliğimin ve Burnumun önünü göremediğim zamanlardı.Birlikte geçirmiştik o anları.Kahkahayla, gözyaşlarıyla,mutlulukla fakat Bizim sonumuz acı oldu.Acı yerini pişmanlığa bırakarak içimi kemirmeye başladı.Her geçen gün artan özlemim ve pişmanlığım beni yaktı.Tutuştum o zamanlar senin önemini kavrayamamıştım.Pişmandım fakat pişmanlığım canımı yakmaktan başka hiçbir halta yaramıyordu.Bazen korktuğum olurdu kendimden.aynaya saatlerce bakarak banyoda dururdum.insanlara yakın olmaktansa kendimle olmayı tercih ederdim. Lanet olsun gerçekler saptırılıyor! İnsanlar beni tanıyamıyor,