Taong 2132 nang ipatupad ng Chinese Federation ang One Cloud Information Policy o O.C.I.P. sa sarili nitong bansa maging sa mga kalapit na bansa na nasasakupan nito. Ang Pilipinas ay isa sa mga naging estado nito pagkaraan ng maraming taon na pagpapahiram ng pondo ng naturang bansa. Sa makatuwid, naging matagumpay ang debt trap ng naturang bansa sa Pilipinas. Bilang kapalit ay sumailalim sa batas ng Tsina ang Pilipinas.
Ang O.C.I.P. ay naitatag sa kadahilanang protektahan ang anumang impormasyon na nakapaloob dito, ngunit kapalit nito ay kinailangang maging bukas ang lahat ng impormasyon ng bansang Pilipinas maging ang iba pang bansa na sumasailalim dito. Sa makatuwid, ang lahat ng konserbatibong impormasyon, maging ang social media, one ID system, government policies, business policies, bank accounts at assets ay mawawalan ng privacy. Nilalayon ng O.C.I.P. na protektahan ang interes nito. Makitaan lamang ng paglabag sa kahit na anong batas ang isang tao ay agad nitong matutukoy.
Dahil alam ng mga ilegal na businessman at hacker ang kayang gawin ng One Cloud Information Policy, kinailangan nilang ihatid ang ilang mga mensahe hindi sa pamamagitan ng internet o ng world wide web. Gumagamit sila ng mga 'Runners'. Mga taong may angking bilis, at pisikal na lakas upang pagpasa-pasahan ang mga mensaheng ito hanggang sa makarating sa taong padadalhan nito. Sa estilong 'parkour' o 'free running', o pagtakbo sa itaas, gilid at kasulok-sulukan ng mga gusali at lansangan, nagagawa nilang lusutan ang mga awtoridad. Hindi sila napapansin ng mga pulis o ng militar dahil kaya nilang tumakbo, lumusot at animo'y makipaglaro sa kanila. Ito ang naging tanging paraan upang maprotektahan ang mga pribadong mensahe na ipinapadala ng underground group, rebelde maging ang mga pribado at mayayamang pamilya sa loob at labas ng bawat syudad.
After an apocalyptic event that thrusts the world into a new ice age, Calestia - a 17-year-old girl with a strong will - must learn to survive on a land infested with gangs, guns, and distrust.
*****
Nobody knows what day it is anymore. Nobody knows the month, the day of the week...and the only way to tell time is by the slight change in the color of the sky from grey to black every twenty-four hours. If a day even is twenty-four hours anymore. The planet is dead. The people are dead. Snow falls down upon piles of bodies like the ash of a volcanic eruption. Except, the snow doesn't stop. It never does. It continues to fall and fall until you wonder if it is even possible for another flake to come down and land silently in your hair. But it does. They do. There are few survivors of what the remaining have started to call the end of the world. The Apocalypse. Few who are still brave or scared of death enough to face the torture that is living. I am one of those survivors.
Book One of the Snow Series
Highest ranking: #3 in Sci-Fi
Watty's Shortlisted