dumating kana ba sa punto na, yung sakit sa dibdib mo hindi mo na kaya, yung kahit tulog ka ramdam na ramdam mo yung sakit, naranasan mo na ba na mag sindi ng basang posporo? yung kahit anong gawin mo hindi na talaga mag aapoy? naranasan mo na rin ba na mag makawa para hindi ka nya iwan?... hindi mo kasi alam kung hangag saan mananatili yung sakit, kung kaylan hihinto at mapapagod yung utak mo kakaisip, di mo na alam kung makakabangon ka pa ba . Isang araw hindi mo na maibalik yung dating masayang ngite sa mga labi nyo, yung alam mo na kung gaano kalayo ang distansya sa pagitan niyo kahit kaharap mo lang siya, yung napapatingin ka sakanya pero hindi mo na makita yung dating minahal mo sa taong yun , para na siyang lumang kanta , kabisado mo na yung lyrico pero hindi mo na kinakanta.
"He will always be the reason why i've stayed."
Ps: di ko alam kung matatapos ko bang isulat to.
"I don't deserve you, yet."
By saving me, he suffered. And now, he is suffering, taking all the consiquences of his actions. Caught off guard?. Ibig sabihin ay magpapakasal siya kay Mary.
"Then. . . Let's not continue anymore. We ended up the day you left me" mapait kong wika. This is the only way.