ელეანორა | სრულად

- რა გქვია? - მეუბნება, მკაცრი გამომეტყველების, საკმაოდ სიმპატიური, შავგვრემანი ბიჭი. ჩემს წინ ზის და სხეულზე ურცხვად დაატარებს თვალებს. მე კი მოურიდებლად ვუახლოვდები სკამს და იქვე ვჯდები, ყოველგვარი კითხვის გარეშე. ის ჩემს ყველა მოქმედებას თვალს ადევნებს.
- ელეანორა. - ვპასუხობ და თვალს თვალში ვუყრი.
-როგორ გგონია, აქ რატომ ხარ?!
-რადგან შენნაირმა ნაბიჭვრებმა გამიტაცეს! - ირონიულად ვეუბნები, ყოველგვარი შიშის გარეშე და თვალებში ურცხვად შევყურებ. მკვეთრად დავინახე მის სახეზე, ტუჩის კუთხეში ღიმილი.
- თამამი ხარ, მაგრამ ეს ჩემთან არ გაგივა.
- ასე გგონია?!- ცინიზმს არ ვიშორებ.
- დარწმუნებული ვარ. - კვლავ მისი ღიმილი და მშვიდი,მაგრამ მკაცრი გამომეტყველება.
- მიყურე.- გამომწვევი ხმით ვეუბნები და ფეხზე ნელა ვდგები. მისკენ ნელი ნაბიჯებით მივდივარ და მის წინ ვდგები.