ESARET

Çocuk, genç, yaşlı...

Kadın, erkek...

Zengin, fakir...

Benim kalbimi titreten kelimeleri eğlenerek döküyorlar ortalığa,

"İdam mahkumu!"

"Ne zaman kesecekler acaba?"

"7 dakika var saatin 3 olmasına,"

Yağmur yağacak birazdan, çabuk olsalar iyi olur."

Çabuk! Çabuk olmalılar bir canı almak için... Birkaç dakika daha yaşasa, vay hallerine!

Gözlerim öfkeyle kısılıyor, yanımdaki kadının bileğine yapışıp çekinmeden tırnaklarımı bastırıyorum, "Kurtulmak için," diyorum kalabalığı seyretmeyi bırakıp ona dönüyorum "son 7 dakikan var."

Bileğini tırnaklarımdan kurtarmak için çekiyor, daha fazla bastırıyorum, tırnaklarımın yumuşak etini ezişi öfkeli ruhumun sırıtmasına neden oluyor, "Eğer 7 dakika sonra orada kesik bir baş görürsem, 6 hafta sonra da iki kesik başı seyrederim, büyük bir zevkle."

Elimin altındaki teni soğuyor, avuç içimdeki yangına rağmen soğukluğunu hissediyorum, "Hallettim diyorum," kelimeleri kırmızı boyalı ağzından adeta fırlatıyor, tükürük saçıyor etrafa sevgili Düşesim, annecim...

*

Elena, masum mavi gözlerinin, toplu saçlarının, güzel bedeninin altında güzel ama masum olmayan bir ruha ev sahipliği yapıyordu. Üvey abisinin günahı yüzünden idama mahkum olan adamı hiç ummadığı şirretliğiyle kurtardığında üvey annesini korkuttuğunda bir savcının oğluna bedenini daha on altısında sunmaya kalktığında... aynadaki yansımasına hep şüpheyle bakar oldu.

Gerçek benliğiyle tanışmanın şokunu üstünden atamadan kurtardığı adam yıllar sonra onu dansa kaldırıp beline elini yerleştirdiğinde kalbini ağzında taşır oldu, adam ona hayatını borçlu olduğunu düşünüyordu, Elena'ysa ona aslında kurtarmak istediği adamın o olmadığını diyemiyordu.