Kalp atışlarım öyle hızlıydı ki...Aramızda milimler kala durdu. Okyanus kokusu her nefes alışımda tekrar ve tekrar tüm hücrelerime sirayet ediyor, benliğim geri dönülmez bir şekilde bedenimi terkediyordu. İnsan üstü bir çabayla kafamı kaldırıp yüzüne baktım. Bir şey söyleyecek gibi olduğunda onu ittim. Düşünmek beynimi çoktan terketmişti. Sadece kaçmak istiyordum. Bana kilometreler gibi gelen iki metrelik mesafeden sonra kapıya ulaşmıştım. Ama kapı kilitliydi. Bir kaç dakika öylece durdum. Kıpırdayamıyordum. Farkettiğim şeyle artık tüm bedenim bir yaprakmışçasına titremeye başlamıştı. Kanımın akışının gitgide yavaşladığını hissettim. Parmak uçlarım uyuşmaya başlatmıştı ve görüşüm bulanıklaşmıştı. "Sende onlardan birisin " dedim, bana ait olmayan bir sesle. "Evet" dedi nefesi boynuma çarpıyordu. " Peki şimdi bana ne yapacaksın?" ( Başlangıç: 10.07.2019 )