3 parts Ongoing "Nenni nenni, nenni nenni , nenni nenni , nenni bebek oy..."Dedi önündeki eli kolu bağlı adamlara bakarak. Sare bu türküyü hep kardeşine söylerdi ama kardeşine duyduğu özlem o kadar fazlaydı ki öldüreceği insanlara bile bu türküyü söylemişti. "İyi uykular." Dedi ve derin bir nefes aldı sanki bir daha nefes alamayacakmış gibi. "Kimsenin buna ihtiyacı yok ama yine de iyi uykular." Dedi ve harabe olmuş binadan çıktı.
Binadan yüz metre kadar ileriye koyduğu sandalyenin yanına gitti ve rahat bir şekilde oturdu. Birkaç dakika durup patlayacak olan binaya baktı. Artık her şey hazırdı. Elindeki kumandanın üzerindeki kırmızı düğmeye bastığı anda bina saniyeler içinde patladı. Patlamanın etkisiyle oluşan hava basıncı koyu kahve saçlarını geriye doğru savurdu.
İzlerken aklına bir cümle geldi Enkazlardaki insanlar ve insanlardaki enkazlar. Evet , şimdi karşısında bir enkaz vardı içinde insanlar olan ve o enkazın karşısında bir insan vardı içinde enkazlar olan.
Sare aklındaki - iki kelimeden oluşan fakat birçok kelimeye hitap eden - bu cümleden kurtuldu ve oturduğu sandalyeden kalktı. Arkasını döndüğünde birkaç metre ileride ki Gece'yi gördü. Sabahtan beri kardeşinin özlemini çekerken Gece'ye baktığı anda bu özlemi son bulmuştu. Sare artık biliyordu bu duyguların anlamını , onun artık sadece bir erkek kardeşi yoktu , onun artık bir ablası da vardı.
