Νεφέλη Δελικιάρη.
21 ετών.
Πανέξυπνη , χαμογελαστή και με άποψη.
Ειρωνική , εγωίστρια και πάντα αργοπορημένη.
Έχει μεγάλο παρελθόν , μια άστατη ζωή.
Έχει περάσει απο πολλές καταστάσεις, δύσκολες και περιπλοκές μα πλέον προσπαθεί να ξεφύγει από το παρελθόν της το οποίο την κυνηγάει.
Αναμνήσεις , στιγμές , ευκαιρίες , προσπάθειες , τίποτα συνηθισμένο , τίποτα ασυνήθιστο.
[Δεν θα πω άλλααα. Είναι η πρώτη ιστορία που γράφω, παρόλο που την σκέφτομαι χρόνια. Δώστε της μια ευκαιριααα γκαιζ.]
•Η ζωή είναι γεμάτη στιγμές , όμορφες και άσχημες , που μας σημαδεύουν σκόπιμα και άσκοπα.•
*Δεν μαρέσαι να επεμβαίνω στη φαντασία του αναγνώστη , να επιβάλλω τη σκέψη μου ως δική του. Γι αυτό ας φανταστεί ο καθένας την Νεφέλη και τους υπόλοιπους χαρακτήρες της ιστορίας με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο.
"ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΕ ΞΑΝΑΔΏ ΜΠΡΟΣΤΆ ΜΟΥ" μου φωνάζει καθώς πιάνει ένα βάζο και το ρίχνει στο πάτωμα.
Χιλιάδες γυαλιά εκτοξεύονται στο πάτωμα ενώ μερικά στα πόδια μου.
"Άσε με να σου εξηγήσω..."ψιθυρίζω και πάω να τον ακουμπήσω στο μπράτσο αλλά με σπρώχνει μακριά.
"Τι να μου εξηγήσεις ρε Δανάη; ΤΙ; ΣΑΣ ΕΙΔΑ"ουρλιάζει σφιγγοντας τις μπουνιές του. Το στήθος του ανεβοκατεβαίνει και παίρνει βαθιές ανάσες.
Δεν θέλει να με ακούσει. Υπάρχει εξήγηση αλλά εκείνος δεν θέλει να με βλέπει από εδώ και στο εξής.
"Όταν μάθεις την αλήθεια θα καταλάβεις πόσο μεγάλο λάθος κάνεις αυτή την στιγμή και θα είναι αργά. Πολύ αργά" του λέω σκουπιζοντας τα δάκρυα από τα μάγουλα μου.
Τα λόγια που μου είπε ήταν σκληρά. Η στάση του απέναντι μου ήταν σκληρή.
Ίσως εδώ τελειώνουν όλα.