Not: Psikopat'ın 2. Kitabıdır!
İlkini okumayanlar, kurguyu anlamakta güçlük çekebilirler!
∆∆∆
Nefesi yüzüme çarparken kollarını belime sardı.Seziyordum, yüreğinde hala bir kaç parça karanlık vardı. O, katildi. O acımasızdı. O, istediğini elde ederdi. Ama aynı zamanda o benim kalbimin atma sebebiydi.Zifiri karanlığına rağmen, onun gündüzü olmuştum ben. Çünkü biliyordum, aydınlığa kavuşmak için önce geceyi sevmek gerekirdi. Bende öyle yapıyordum...
Yanlış adama, doğru duygular besliyordum...
Ama aşk oyununda, hiçbir zaman kazanamazsınız...
" Kalbin, ruhun, masumiyetin, her zerren bana ait. " dediğinde gözlerine hapsolmuştum, tüm benliğimle.
" Bir kaç yıl sonra bunu bana söyleyemeyeceksin" dediğimde kuşkuyla tek kaşını kaldırdı.
" Niye? "
" Bebeğimizle ilgilenmekten zaman bulamayacaksın. "
" Bebeğimizle değil, Bebeklerimizle. "
" Hayaller güzel de. " deyip duraksadığımda sözümü tamamladı.
"Bu Hayal değil, gerçeklerin fragmanı. " dediğinde aradaki mesafeyi sıfırladı.
Ve yine tarif edmediğim o his...
Kalbim hızla çarpıyor...
Ayaklarım, bedenimden bağımsızlaşmış, yere basmıyor....
Ellerim titriyordu...
Bu adam, benliğimi kalbindeki bir kafese hapsediyordu ve ben kendimi yaşnız orada güvende hissediyordum.
HER NE KADAR O KAFES KARANLIK OLSA DA, BEN ORAYA AİTTİM...
Watsy 2019
17•07•2019
❤